u nas nie ma obcych

W połowie grudnia dzienniki pełne były doniesień o sukcesie policji, która po roku od zdarzenia ujęła groźnych porywaczy.

Akurat rok temu byłam na rozmowie kwalifikacyjnej i jeszcze wtedy nie wiedziałam, czy będę tam pracować, czy nie, ale osoba rekrutująca opowiedziała mi o tym zdarzeniu. Porwali dziecko. Porwali je z ulicy, w drodze do szkoły. Zawsze był odwożony i wysadzany z samochodu bardzo blisko bramy. U nas jest monitoring i na całej ulicy również, a mimo to porwanie się udało. I jeszcze paru szczegółów wtedy się dowiedziałam  ale teraz przyznam, nie rozumiałam problemu, nie wiedziałam, po co mi się to mówi, nawet zapytałam, czy w związku z tym są jakieś oczekiwania i wymagania. Nie było.  Myślałam raczej w innej kategorii – może to chodzi o kłótnię rodziców, może to jakieś rodzinne sprawki. A to był brutalny kidnaping, dziecko przetrzymywane było aż tydzień w strasznych warunkach.

Potem były ferie a potem porwane dziecko wróciło do szkoły. Nie napiszę Wam wszystkiego bo w dalszym ciągu uważam robienie sensacji z cudzego nieszczęścia za nieetyczne, dlatego zresztą nie pisałam o tym wcześniej. To jest podobnie jak z samobójstwami – nie należy o tym pisać aby nie podsuwać przykładów to raz a drugie – aby nie ranić jeszcze bardziej rodziny. Tak myślę intuicyjnie, nie wiem jak uczą na dziennikarstwie czy na psychologii.

Ale – na przystankach i w autobusie słyszałam, ile wyniósł okup, czym zajmują się rodzice dziecka a nawet gdzie mieszkają, który to dom i kto u nich sprząta. I najważniejsze – zdziwienie – któż to mógł być, to na pewno nie Polacy!

W pracy – koleżanki teatralnym szeptem przekazywały mi wieści i tylko jedna, jedyna wyraziła oburzenie, że nikt nie był przygotowany na tego rodzaju rzecz przez psychologów, zanim to biedne dziecko wróciło do szkoły.  Trudno wymagać, żeby zwyczajne sprzątaczki i emerytowani portierzy nie plotkowali w takiej sprawie!

Pewnie myślisz sobie, że zwyczajnych ludzi tego rodzaju przestępstwa nie dotyczą. Nie chce się wierzyć, że w naszym spokojnym kraju ktoś porwie dziecko i będzie trzymał zamknięte w skrzyni w lesie. To się zdarza tylko w filmach. U nas jest spokojnie.

Reklamy

British International School of Cracow wyzyskuje pracowników.

British International School of Cracow

Firma ta wyzyskuje najniższych rangą pracowników – sprzątaczki i portierów.  Umowy o pracę są fikcyjne – pracownicy pracują przeważnie po 9 godzin mając w umowach ćwierć lub pół etatu. Za nadgodziny nie ma wynagrodzenia. Nie przeprowadza się szkoleń BHP. Wydawane są polecenia niezgodne z przepisami, zagrażające życiu i zdrowiu. British International School w Krakowie bazuje na umowach na zastępstwo.  Kiedy kończy się taka umowa, pracownik, który miał obiecaną  umowę o pracę, nie zostaje zatrudniony w firmie.  Nawet w wypadku gdy zastępowany pracownik zmarł, przeszedł na rentę czy zwolnił się.  Kończy się umowa na zastępstwo, kończy się praca. Zanim to nastąpi, pracownik przechodzi przez okres szykan, jest wyśmiewany, na jego temat krążą plotki i pomówienia.  W tym czasie przeprowadza się w tajemnicy przed nim rekrutację. Tak było w moim wypadku – kiedy podjęłam pracę, kierowniczka wraz z kadrową poleciły mi szukać kogoś „porządnego i uczciwego” wśród moich znajomych, ponieważ sprzątaczka z drugiego piętra jest niechlujna, źle wypełnia swoje obowiązki, śpi w pracy i za bardzo się stroi. W rzeczywistości pani ta miała siedem razy przedłużaną umowę na zastępstwo opiewającą na ¼ etatu, pracowała jak wszystkie sprzątaczki od 6;30 do 15;30 i w siódmym miesiącu pracy osoba, którą zastępowała, przeszła na rentę. Umowa z tą panią nie została przedłużona.  Wszelkie plotki dotyczące uwag związanych z jej pracą były kłamstwem.

British International School w Krakowie płaci najniższe uposażenie nie zapewniając odzieży roboczej ani obuwia. Kierowniczka zapewnia, że godziny nadliczbowe wypracowane w ciągu roku szkolnego będzie można odebrać w wakacje lub w ferie, jednak wtedy wychodzą wcześniej tylko faworyci .  Nadgodziny nie są ewidencjonowane i nikt za nie nie zapłaci.

Kierowniczka w rozmowie wstępnej informuje, że w firmie British International School w Krakowie nie choruje się i nie bierze urlopu w roku szkolnym. Pracownicy nie leczą się, przychodzą do pracy chorzy. Kiedy informują o zamiarze pójścia na zwolnienie lekarskie, kierowniczka szykanuje ich. Jedna z pracownic zmarła na raka (gdyby leczyła się wcześniej, być może mogłaby żyć), druga z powodu nowotworu przeszła na rentę.   Portier doznał w pracy zawału, inna sprzątaczka przychodziła do pracy ze złamaną ręką.

Podczas rozmowy wstępnej kierowniczka informuje, że British International School w Krakowie posiada gabinet lekarski i personel ma prawo do darmowych porad. W rzeczywistości  lekarz szkolny  jest raz w tygodniu przez kilka godzin, wydaje recepty ze 100% odpłatnością i nie wydaje L4.

Kierowniczka rekrutująca obiecuje wynagrodzenie za pracę dodatkową, na przykład sprzątanie innego piętra lub pracę w recepcji. To są obietnice bez pokrycia.

Umowy o pracę sporządzane są tak, aby pracownik nie mógł dochodzić swoich praw. Zawierają punkt „warunki umowy podlegają utajnieniu” i punkt ten dotyczy również nadgodzin.

Kierowniczka stara się przeprowadzać rekrutację wśród swoich znajomych a także poleca zatrudnionym osobom szukać wśród swoich znajomych uczciwych i odpowiedzialnych osób. Kłamie, intryguje, oczernia, sieje wśród pracowników plotki, posługuje się innymi pracownikami, sama nie wydaje konkretnych poleceń lub wydaje absurdalne zarządzenia, np. zakaz używania słuchawek podczas pracy, jednocześnie  zmusza pracowników do używania prywatnego telefonu w celach służbowych.

Firma British International School w Krakowie wyzyskuje pracowników.

jak zostawałam opiekunką

W Domu dla Staruszków niektórzy podopieczni zachowywali się jak koty. Rano nie chcieli się ruszać i udawali, że śpią. Na początku myślałam, że jeśli podopieczny prosi, aby mu przynieść śniadanie do pokoju to można to zrobić. Ale gdzie tam, trzeba wstawać, czesać się i marsz na jadalnię! Ten marsz to wyglądał tak, że brałam panią pod rękę i szłyśmy w ślimaczym tempie bo ja przecież nie znałam możliwości Staruszków i bojąc się o nich najchętniej woziłabym ich na wózku. Sadzałam,  zakładałam im kapcie na te chude nożęta, dźwigałam z łóżka, podawałam chodzik lub laskę, pytałam, czy dać sweterek, poprawiałam odzież (kto to widział podkoszulek wpuszczony w pieluchomajtki) a panie bardziej świadome mówiły – ale wy nas rozpieszczacie! Bo zazwyczaj na cały dom było dwie albo trzy opiekunki więc nie było ceregieli tylko szybko-szybko.

Tak dreptałyśmy korytarzem noga za nogą a ja czułam, jak osoba którą prowadzę coraz bardziej się do mnie przytula. Bo wiecie co? Ja jestem teraz dość duża, miękka i ciepła a Staruszki wszystkie były strasznie kruche i chudziutkie, miały zawsze lodowato zimne ręce, kiedy przychodziłam do nich to zawsze się dziwiłam – a co ma Pani takie zimne ręce? I trzymałam je w swych dłoniach tak jak się trzyma dziecięce zmarznięte łapki. One się  grzały przy mnie jak przy piecu!

Opiekunki miały naprawdę dużo pracy i dlatego postanowiliśmy przez czas praktyk rozpieszczać podopiecznych. To nie było żadne rozpieszczanie tylko po prostu robiliśmy wszystko tak, jak przy kimś bliskim. Delikatnie, dyskretnie, spokojnie i z uśmiechem. Pani, którą karmiłam codziennie w łóżku, na początku wydawała mi się całkowicie bez kontaktu. Karmiona przez opiekunkę kaszlała, wypluwała i przysypiała. Kiedy ją przejęłam, zakaszlała mi raz czy dwa podczas karmienia i ja ją poprosiłam, żeby jadła spokojnie i powolutku bo nie umiem za dobrze karmić dorosłych ludzi a nie chcę, aby była głodna.

Karmiłam, gadałam, wycierałam buzię, poiłam i podawałam leki a pani ani ręką, ani nogą, i nie wiadomo czy śpi czy nie. Aż na drugi czy trzeci dzień nakarmiłam, wytarłam buzię, napoiłam a tu nagle pani otwarła niebieściutkie oczy i popatrzyła na mnie całkowicie normalnie, jak kot! Dobrze, że nie powiedziała – niespodzianka! – bo chyba bym zemdlała.

I tak mi jadła ładnie dzień po dniu i ani razu nie kaszlała.  Karmiłam również panią leżącą obok ale nie było to aż takie stresujące bo z nią był jako-taki kontakt. Miała przykurczone nogi, czasem prosiła aby obrócić ją na bok.  Zawsze pytałam w którą stronę ale to było beznadziejne pytanie bo z jednej strony ściana a z drugiej łóżko tej drugiej chorej. I sufit.

Kilkoro z nas miało ulubionych podopiecznych i z nimi spędzaliśmy więcej czasu niż z pozostałymi. Krzysztof często zajmował się kąpielą bo on jest wysoki i silny, on zresztą miał przy wszystkim najwięcej wprawy bo pracował wcześniej w hospicjum w wolontariacie. Podopieczne bardzo go lubiły a on nosił im do pokoju kawkę z mlekiem w filiżance. Mieliśmy też panią, która wstydziła się prosić aby umyć jej protezę zębową i robiliśmy to z Krzysztofem na zmianę, nikomu innemu nie zaufała. Zawsze mówiliśmy jej, że to po prostu element pielęgnacji, nic takiego, od tego jesteśmy.

Inna pani była tak wdzięczna za jakiekolwiek zainteresowanie, że bezustannie zapraszała nas do pokoju na kawę. Dziękowałam mówiąc, że chętnie wpadnę w wolnej chwili ale kawy nie wypiję bo mi na to nie pozwala zdrowie. To była ta pani z którą śpiewałam. Któregoś dnia rano poszłam po nią a jej nie było, i rzeczy nie było również.  Nawet się nie pożegnałam, skąd mogłam wiedzieć. W takim miejscu należy się żegnać codziennie.

I na koniec coś, co mnie wbiło w ziemię. W ostatni dzień pożegnałam się ze wszystkimi Staruszkami, niektórych tylko uścisnęłam za rękę czy ramię albo pogładziłam po twarzy ale niektórych przytulałam całym..sercem. Był płacz, był radosny gwar a w jednym pokoju padły słowa pełne buntu – po co, po co żeście tu przyszli, gdyby was nie było to nie wiedzielibyśmy, że może tak być! Tak się ludziom nie robi!

PS. Nie wyobrażajcie sobie, że cała nasza grupa była oddana i pełna empatii.

środa w domu pogodnej jesieni

Naciskam dzwonek, otwiera mi jedna z opiekunek. Zapach, który usiłowałam wczoraj zmyć z siebie znów sprawia, że oddycha mi się trudniej. W ciasnej szatni zmieniam ubranie. Codziennie przynoszę z domu luźną koszulkę z kieszeniami, leginsy i skarpetki. Wkładam robocze klapki, zabieram do kieszeni telefon, chusteczkę, krem do rąk i kluczyki do szafki z kawą. Wychodzę.

Wywozimy pensjonariuszy na śniadanie.

Dzień dobry, jak się spało, zapraszam na śniadanie, pomogę pani, założymy kapcie, powolutku, spokojnie, a, uczesać, a to proszę, czeszemy, każda z nas chce być piękna, to jasne!

Kto na wózek to na wózek, kto z chodzikiem to do przodu, kto pod rękę to przytrzymam.

Pani I. nie chce iść na śniadanie. Bolą mnie nogi, boli mnie kręgosłup, ja bym wolała zjeść tutaj – prosi.

Dobrze, zapytam pielęgniarki i zaraz do pani wrócę.

Nie ma mowy, pani I. ma przyjść na jadalnię bez dyskusji. Łzy. Idziemy.

Proszę się nie martwić, zje pani i zaraz wróci do pokoju – kłamię.

Nakarmisz tę U.? – pyta opiekunka. U. nikt nie chce karmić, tylko ja daję radę i się nie boję. Biorę miseczkę z papką, kubek z kawą. Szukam jakiejkolwiek ścierki. Nie ma. W końcu jedna z opiekunek podaje mi powłoczkę z poduszki. Czystą. Dobre i to.

Witam się z panią U. Pewnie mnie nie widzi i nie słyszy ale co z tego. Mówię, że podniosę ją teraz aby się nam lepiej jadło. Podwijam poduszkę pod głowę, wokół szyi robię z poszewki prowizoryczny śliniak.

Papka jest obrzydliwa. Kapię sobie na rękę sprawdzając, czy nie jest zbyt gorąca. Do pierwszej łyżki papki wrzuca się tabletki. Jemy. Pani wypluwa papkę i usiłuje gryźć tabletki. Wycieram, znów karmię. Po troszkę, po pół łyżki. Dam pani pić, dwa łyczki, i znów jemy. Kaszel. Jezus żeby mi się tylko nie zadławiła – myślę. Trzymam głowę, łagodnie mówię, że to nic takiego, że damy radę. Klepię. Odpoczynek. Proszę, niech pani zje jeszcze trochę, bo będą musieli karmić przez sondę. Tym razem nie kłamię. Zjadła!  Pięknie dziękuję, dobrze nam dziś poszło – chwalę.

W jadalni karmi się inaczej. Zupę mleczną podaje się łyżką dość szybko i bez namawiania. Kanapki kroję na kawałeczki i wkładam podopiecznym do buzi. Podaję picie. Nie ma serwetek, nie ma papierowych ręczników. Nie chcę wycierać nikogo łyżką, uważam, że to niekomfortowe ale co mam zrobić.

Nie odwozimy, zostają na sali, będą zajęcia za godzinę! – woła pielęgniarka. Zostają więc. Mija godzina. Siedzą na wózkach, niektórzy drzemią oparci o stół. Nikt nie przychodzi. Uciekam ze wzrokiem.

Inni siedzą w holu przed telewizorem. Jak się ich posadzi tak zostają. Czasem do obiadu.

W pokojach panuje zaduch i brud. Nigdy nie widziałam tak brudnych pomieszczeń. Bierzemy wózek i dzielimy się. Jedna sprząta pokój, druga łazienkę, trzecia podłogę a w następnym pokoju zmiana.

Pod łózkami i szafkami grubo kurzu, walają się różne śmieci. Niektóre ściany koło łóżek zanieczyszczone kałem i wymiocinami. Tak samo szafy i szafki. W łazienkach zaskorupiałe odchody. Połowa urządzeń zepsuta. Urwane deski klozetowe, chybotliwe brodziki, baterie zarośnięte kamieniem.

Milczymy zawzięcie szorując. A. ma łzy w oczach. To nic – mówię – zróbmy to dla tych ludzi, korona nam z głowy nie spadnie, niech mają czysto choć przez parę dni.

Obiad. Karmienie. Zmywanie. Dwukomorowy zlew taki sam jak domowy, wylewam płyn do naczyń na gąbkę i myję kubek po kubku, talerz po talerzu. Kolega płucze i układa na suszarkach. Obok stawia wiatrak, który wysuszy wodę. Jeśli ktoś przyniesie jakąś cholerę to wszyscy umrą – mówię do kolegi. Myślałam, że to tylko takie mycie wstępne, że tu będzie zmywarka albo wyparzacz. Wyparzacz jest ale rzadko używany – słyszę.

Młoda dziewczyna patrzy z niepokojem, czy nikt nie widzi. Ja tu zarabiam 7,50 za godzinę – mówi. Na umowę zlecenie. Nie ma sprzątających, wszystko robimy same, nie wyrabiamy się – tłumaczy.

Idziemy zmieniać pampersy. Robi to zdecydowanie ale delikatnie. Ja jestem zbyt ostrożna. Nie ma chusteczek, nie ma czym wytrzeć pośladków. Trafia się duży „ładunek” jestem niezdarna, zawartość wydostaje się na pościel i wszystko do wymiany. Przepraszam.

Męskie sale. Pan się mnie wstydzi, nie zna mnie. Ja również czuję się skrępowana. Załatwimy to jak najszybciej, trudno, życie jest okrutne – żartuję. Poszło szybko, pan sam podciąga spodnie i zapina pasek.

Koniec na dziś. Wyrzucam rękawiczki, myję ręce. Idę się podpisać. Szatnia. Ściągam rzeczy w których pracowałam, pakuję je do reklamówki, muszę je prać w domu. Mówię – do widzenia. Ktoś mi odpowiada – do jutra.

z cyklu – są takie miejsca w Krakowie

Po raz pierwszy trafiłam tam kilkadziesiąt lat temu. Koleżanka pracująca wraz ze mną miała zawsze dobrze obcięte włosy. Któregoś razu zapytałam ją, gdzie chodzi do fryzjera. Okazało się, że to prawie po drodze z pracy, musiałam przejechać tylko kilka przystanków.

– Tylko pamiętaj, od strony Bronowic po lewej stronie to pierwszy zakład, żebyś nie szła do tego drugiego! – przestrzegała mnie Teresa znając moje skłonności do komplikowania drogi. – Tam jest taka szczupła fryzjerka, pani Stasia. Takie włosy jak my mamy to obetnie w dziesięć minut, podgoli kark i jeszcze wymodeluje – radziła mi, przekrzykując jazgot butelek sunących po taśmie.

Zaraz po pierwszej zmianie podjechałam na Bronowicką i z duszą na ramieniu weszłam w drzwi, nad którymi widniał fryzjerski szyld.

Wchodziło się przez pomieszczenie przeznaczone dla mężczyzn. Dość ciemne i ciasne, po prawej stronie stały fotele fryzjerskie.  Nie przyglądałam temu pomieszczeniu, mówiłam dzień dobry i przechodziłam dalej na dział damski. Był tam niewielki pokój z oknem, pod jedną ścianą lustra i fotele, z drugiej strony myjka. Niewiele mebli, ciemnawo, tłum kobiet siedzących na krzesełkach czekający na swoją kolejkę. Miały na głowach to, co kobiety mają u fryzjera – wałki, farbę, folię, ręcznikowe turbany. Niektóre miały nasunięty na głowę hełm od suszarki. Kilka pracownic uwijało się między nimi, szumiały suszarki, trwały pogawędki na tematy nieważne, ważne i życiowo najważniejsze.

Pani Stasia była zajęta, zawsze jest zajęta ale to nie ma znaczenia bo wystarczyło poczekać piętnaście minut i już siedziałam przed lustrem a fryzjerka pytała, czego sobie życzę. I tak jest do dziś. Można sobie życzyć wszystko, nawet księcia na białym koniu, a pani Stasia albo spełni życzenie albo nie. Niedawno słyszałam taki tekst – ja bym chciała tak jak ta z telewizji (tu padło nazwisko popularnej aktorki). – Ale ja tak pani nie zrobię – odparła pani Stasia. A to dlaczego? – oburzyła się klientka. – Bo pani więcej do mnie nie przyjdzie.

I wszystko jasne.

Chodziłam tam chyba z dziesięć lat a potem zmieniłam salon na bardziej nowoczesny. Na osiedlu powstały nowe, eleganckie gabinety kosmetyczne z błyszczącymi płytkami, z telewizorem przy każdym stanowisku, ze skórzanymi sofami, kawą na żądanie i recepcjonistką zapisującą na wizyty z dużym wyprzedzeniem.

Z moimi włosami i tak niewiele można zrobić więc raz na pół roku szłam by je trochę podciąć i na tym się kończyło. Każda z fryzjerek mi mówiła,że z takich cienkich i rzadkich włosów przy moim kształcie głowy nie da się wyczarować zbyt wiele i nawet czasem było mi przykro bo z grzeczności mogła któraś powiedzieć coś na temat ich koloru, bo kolor miałam ładny. No ale nie ma się co nad sobą rozczulać.

W zeszłym roku lato było niezwykle upalne, był wrzesień, chodziłam do pracy na wpół do ósmej i codziennie musiałam wstawać o piątej trzydzieści, aby rano umyć głowę i jako tako wyglądać. Pewnego dnia wracałam z pracy na piechotę, wolałam iść zamiast stać na przystanku czekając na mój podmiejski autobus. Szłam Bronowicką i przypomniał mi się ów zakład fryzjerski sprzed prawie trzydziestu lat. Był czynny! Weszłam – oczywiście na dział męski, a jakże. Pan fryzjer golił klienta i rozmawiali o sporcie, a jakże, dlaczegóż coś miało się zmienić. Przemknęłam dalej i nie do wiary – koło fotela stała pani Stasia, ta sama, tak samo szczupła, tak samo uśmiechnięta. Jaki pani ma ładny kolor – stwierdziła na powitanie. One się ładnie układają ale możne już je podciąć – dodała. Tak, jakby nie było tych dwudziestu lat.

Na fotelach siedziały starsze panie i rajcowały o wakacjach. Te siwy odrost robi ze mnie staruszkę – poskarżyła się któraś. Od razu przypomniała mi się moja mama, mająca blisko osiemdziesiąt lat. Ona również systematycznie chodzi do fryzjera by nie wyglądać jak stara babka.

W rogu jakaś dziewczyna miała rozłożony stoliczek do manikiuru. Pochylona nad dłonią drobnej kobiety uśmiechała się i przytakiwała co jakiś czas. Kosmetyczki bywają powierniczkami najtajniejszych sekretów.

Tu czas stanął w miejscu. Poczułam się jak w amerykańskim filmie – wszyscy się znali, wszyscy byli uśmiechnięci, padła jakaś sensacyjna plotka czy dwie, szumiała suszarka, z tyłu słychać było męskie głosy dyskutujące o czymś niezwykle zawzięcie. Ciach ciach i już miałam włosy skrócone do brody. Bo jeszcze pani za młoda na całkiem krótkie – stwierdziła pani Stasia.

Zapłaciłam niewiele, zdziwiłam się bo była to połowa sumy, którą zazwyczaj płaciłam w innych salonach.

Poszłam tam za kilka tygodni bo krótsze włosy trzeba ciąć częściej.

Przy okazji spytałam o cenę hybryd. Wtedy nie miałam wolnego ale poszłam później. Lubię, a nawet bardzo lubię mieć ładne paznokcie. Podczas zabiegu pani kosmetyczka opowiedziała mi trochę o historii firmy. Okazało się, że jej dziadkowie założyli ten zakład w ubiegłym wieku w latach pięćdziesiątych i tak funkcjonuje z pokolenia na pokolenie.

Jeśli szukacie ekskluzywnych zabiegów, szerokich kanap i klimatyzowanych pomieszczeń to nie macie tam czego szukać. Ale jeśli potrzebujecie ściąć włosy, położyć farbę, zrobić porządek z paznokciami a przy okazji nie wydać połowy pensji to warto poszukać zakładu fryzjerskiego na Bronowickiej. Nic się nie zmieniło, tak jak mówiła Teresa – pierwszy lokal za pętlą po lewej stronie.

Nie do wiary ale ja za regulację brwi zapłaciłam dziś uwaga – 3 zł.

Notka absolutnie nie jest sponsorowana.

najłatwiej zmienić nazwę

Wysiadasz przy placu Wolności i idziesz kawałek ulicą Dzierżyńskiego – tłumaczyłam, a chłopak, który urodził się w Krakowie i całe jego dwudziestoletnie życie związane jest z tym miastem patrzył na mnie zdziwiony.

Gdzie jest plac Wolności? – zapytał wreszcie. Jeździsz codziennie 18 Stycznia i nie wiesz, gdzie jest plac Wolności? – tym razem ja się zdziwiłam.

To nie jest plac Wolności tylko plac Inwalidów. A ulice o których mówisz nazywają się Lea i Królewska! – mogłem od razu poszukać a nie pytać – mruknął, chowając telefon do kieszeni.

Kiedy czasem opowiadamy o zdarzeniach, które miały miejsce kilkadziesiąt lat temu w Krakowie, automatycznie przestawiamy się na dawne nazwy ulic.

W naszych opowieściach funkcjonują też ulice Waryńskiego i Bohaterów Stalingradu, gdzie często bywaliśmy w kinie choć bliżej mieliśmy do kina „Wolność”, którego też już nie ma. Tak samo jak placu pod tą samą nazwą.

Prawie w każdym mieście była ulica 1 Maja, 22 Lipca, Dzierżyńskiego czy Lenina. Gdybym teraz pojechała do Tarnowa, gdzie chodziłam do średniej szkoły, też pewnie nie znałabym połowy nazw ulic. Pewnie Krakowska czy Lwowska są cały czas takie same, ale czy jest ulica Janka Krasickiego?

Cieszę się bardzo, że w naszej wsi nazwy ulic są neutralne. Krakowska chyba nikomu nie będzie przeszkadzać, tak samo jak Spokojna czy Różana. Łatwe do zapamiętania. W sąsiedniej miejscowości mają  plac ss. Norbertanek i ulice ul. św. Faustyny, to jeszcze nic takiego, ale zapamiętać ul. św. Iwo Helory to już nie tak łatwo. Oficjalnie  nie jesteśmy państwem wyznaniowym ale na każdym kroku widać w przestrzeni publicznej religijne pomniki, nazwy budynków, obiektów i ulic.

Po niektórych krakowskich pomnikach zostały tylko cokoły. Dlatego najpewniej umawiać się pod Adasiem.

wszyscy jesteśmy pisarzami

Całkiem niedawno poznany znajomy stwierdził, że współczesnym autorem książek przeważnie nie jest pisarz lecz bloger. Zamierzałam się oburzyć i tłumaczyć, że to inny rodzaj publikacji ale po zastanowieniu przyznałam znajomemu rację. Pisarz oczywiście może być blogerem, czemu nie, tak samo jak bloger może być pisarzem. Można również zarabiać pisaniem adresując koperty w urzędzie, robiłam to ale zwolnili mnie, widocznie nie nadaję się do pisania absolutnie!

Nie wiem ile trzeba mieć odwiedzin na blogu aby uznać, że jest on popularny. Tu widzicie – na liczniku jedenaście milionów ale niewiele to znaczy. No owszem, jeśli napiszę o czymś to się to w googlach wypozycjonuje na pierwszą stronę, czasem to dobrze a czasem niezbyt dobrze. Biawena w Wysowej nie ma za dobrze ale nikomu nie obiecywałam lukrowanej laurki i opisów holu ze skórzanymi kanapami. A mogłam ze skierowaniem w garści stanąć w recepcji i zapowiedzieć – mam blog w którym wszystko opiszę. To może by mnie od razu wywalili albo choć nie pakowali do czwórki.

Prawdę mówiąc to ja nie wyglądam na blogerkę choć się czasem bardzo staram ale i tak się w środku śmieję widząc w oczach nowo poznanego czytelnika wielkie rozczarowanie. Przecież się nie będę tłumaczyć, że kobiety w moim wieku często tak właśnie wyglądają. Nie pracuję wyglądem, choć być może to by mnie jeszcze jakiś czas trzymało w formie. Bardzo współczuję kobietom, które muszą dobrze wyglądać, dbać o szczupłą sylwetkę, farbować włosy, nosić modną odzież i makijaż. Młodym to przychodzi dość łatwo, z wiekiem wymaga ogromnego wysiłku. Zazdroszczę i podziwiam. To nie było na temat, powinnam to wywalić z tekstu ale na blogu można pisać nie na temat.

  Ludzie myślą, że napiszę wszystko, co mi opowiedzą i dlatego rozmawiają ze mną wyłącznie o pogodzie albo o swoich wrogach śmiertelnych. Jednocześnie chcieliby czytać codziennie wesołe, pikantne historyjki i rozpoznawać w nich sąsiadów i znajomych, nie daj Boże siebie.

Najgorzej kiedy bloger napisze książkę. Bo tak – do krytyki już jest jako-tako przyzwyczajony. Ja nie mówię o sobie bo jestem uodporniona na hejt bardziej niż na gruźlicę a na gruźlicę byłam szczepiona cztery razy, macie pojęcie? Cztery paskudne blizny na ramieniu. Dziadek chorował to nas profilaktycznie tak traktowali szczepionką bez opamiętania. A może mama się myliła bo dzieci była gromada i co było wezwanie do szczepienia to prowadzała mnie? Diabli wiedzą.

Ale miało być o blogerskim pisarstwie. To do brzegu. Żeby tylko nikomu nie podciąć skrzydeł, bo miło nie będzie a nie każdy odporny na okrutne wieści. Doszliśmy ze znajomym do pewnych wniosków. Rodzina książkę kupi, owszem. Nie wszyscy. Kupią tylko ci, którzy autora lubią i niczego mu nie zazdroszczą a przeciwnie – mocno wspierają i cieszą się z sukcesów. Reszta będzie milczała i sprawy nie poruszy choć będzie strasznie ciekawa ile też autor zarobił i powiedzą – mało zapłacili bo książka nic niewarta. Tu się sukces wydawniczy absolutnie nie liczy, nie ma się czym chwalić.

Nadzieja w czytelnikach. Oni są niezawodni. Wydadzą hojnie swoje ciężko zarobione pieniądze nie tylko z ciekawości i chęci przeczytania, chcą przede wszystkich sprawić autorowi radość, jest to ukłon i piękny gest. Ale ileż jest tych czytelników. Poza tym jest jeszcze coś. Zaprzyjaźniony czytelnik jest jak dobra koleżanka – nawet jak masz trochę nadwagi czy nosisz ciągle czarne ciuchy to ona tego nie widzi. Będzie po twojej stronie a ty będziesz przekonana, że wyglądasz znakomicie.

Wiele osób wolałoby książkę dostać za darmo albo wygrać ją w konkursie. Inni stwierdzą – jeśli mam wybór to wolę kupić tom znanego autora, przynajmniej wiem, czego się spodziewać. Ale wszędzie, w każdej dziedzinie jest ktoś, kto odnosi spektakularny sukces i to może być właśnie bloger-pisarz na miarę Kinga, o!

Rozpisałam się bo miałam dużo sprzątania a jak sprzątam to rozmyślam. Może powinnam się zająć sprzątaniem profesjonalnie, zawsze to lepsze niż pisanie o pisaniu.Motto z kubka trzyma mnie przy byciu bo wiadomo, pisarz bez kota jest jak ryba bez roweru.