sanatorium „Biawena” Wysowa Zdrój

Położenie

Wysowa jest malutką wsią położoną przy granicy ze Słowacją. Nie ma tu prawie wcale ruchu ulicznego, domy rozrzucone są na wzgórzach. W samej miejscowości jest bardzo cicho i spokojnie, można spacerować wśród lasów, oddychać czystym powietrzem. Jest ładnie nawet w listopadzie.

Dojazd

Z Krakowa jeździ do Wysowej autobus. Odjazd o godz. 12:55 lub  o 19:00. Bilet kosztuje 28 zł. Autobus ten jedzie pod sam budynek „Biaweny”. Z powrotem odjazd z tego samego miejsca w godz 7:00 lub 14:00.

Można oczywiście jechać własnym samochodem, parking sanatoryjny jest płatny.

Zakwaterowanie

Sanatorium to sześciopiętrowy budynek, posiada ok 200 miejsc noclegowych. Funkcjonują w nim dwie windy. Wszystkie pokoje położone są po jednej stronie i są dobrze nasłonecznione. Widok z balkonu jest piękny zarówno za dnia jak i nocą.

Latem na balkonach wystawione są foteliki. Pokoje wyposażone są w lodówkę, dzbanek, talerzyki, sztućce i drucianą suszarkę na pranie. Pościel jest biała i czysta. Łóżka niewygodne z jęczącymi sprężynami. Dostaje się dwa ręczniki – duży i mały, są one wymieniane w trakcie turnusu. Do pokoju nieodpłatnie dostarczana jest dwa razy w tygodniu mała butelka wody mineralnej. Pokoje i łazienki są sprzątane co kilka dni. Na korytarzach znajdują się żółte i zielone pojemniki do segregowania śmieci.

W łazience jest szary, szorstki papier toaletowy, w ubikacji nie ma zawieszki. Prysznic  najprostszy – bateria, zasłonka i źle zainstalowana kratka ściekowa. Woda przelewa się do przedpokoju. W łazience, z której korzystałam, były rybiki. Nie ma suszarki do włosów ani mydła bo to nie hotel,  wszystkie przybory toaletowe i kosmetyki należy zabrać z domu, warto też zabrać z domu własny duży ręcznik i koniecznie klapki pod prysznic.

Telewizja odpłatna, karta kosztuje 80 zł i jest tylko kilka programów. Na trzecim piętrze znajduje się świetlica z ogólnodostępnym telewizorem. Nie ma internetu, przy recepcji zainstalowano kawiarenkę internetową, korzystanie z komputera 2 zł za godzinę, jeśli masz własny laptop, płacisz 1 zł.

Zabiegi

Pobyt zaczyna się zameldowaniem, przydzieleniem pokoju i wizytą u pielęgniarki, która mierzy ciśnienie, waży i kieruje do lekarza. Lekarz przepisuje zabiegi. Można i warto negocjować, można też zabiegi zmieniać w trakcie pobytu, ponieważ może się okazać, że nasz organizm czegoś nie toleruje.

Nie wszystkie zabiegi odbywają się w tym samym budynku. Na niektóre trzeba jeździć do Łazienek Mineralnych, znajdujących się we wsi na dole, pięć minut jazdy busem. Przejazd jest bezpłatny, rozkład jazdy busa znajduje się zarówno w Biawenie jak i w Łazienkach. Niech ta jazda nikogo nie przeraża – kąpiel mineralna jest warta zrywania się nawet przed siódmą i przejażdżki na dół i z powrotem.

„Biwena” posiada basen rehabilitacyjny z hydromasażami i gimnastyką w wodzie. Porządku pilnują ratownicy, ćwiczenia odbywają się pod okiem rehabilitantki. Woda w basenie ma od 28 do 32 stopni. Niepokoi mnie stan sanitarny tego obiektu. Nie wszyscy kuracjusze biorą prysznic, prawie nikt nie dezynfekuje stóp. Szkoda, że pani dyrektor nie mówi o tym głośno i dosadnie na zebraniu informacyjnym, może kuracjusze będący pierwszy raz na basenie są zestresowani,  nie wiedzą, jak się zachować i nie czytają informacji zamieszczonych na wejściu. Czepek, kostium i klapki basenowe są obowiązkowe, nie każdy jednak je posiada, niektórzy przychodzą na basen w domowych kapciach i w majtkach.

Pokoje zabiegowe znajdują się prawie na wszystkich piętrach i z początku trzeba się przyzwyczaić do ich rozkładu, ponieważ łatwo się pomylić. Trzeba też zarezerwować sobie trochę czasu, by do nich dotrzeć windą lub po schodach. Zabiegi są krótkie, przeważnie dziesięciominutowe. Dotyczy to na przykład masaży, jonoforezy i kąpieli mineralnych.  Rehabilitanci są sprawni i sympatyczni, dziwiło mnie podpisywanie kart osobom, którym się nie chce ćwiczyć lub opuszczają zabieg z innej przyczyny.

Salka gimnastyczna jest zbyt ciasna, ćwiczący muszą uważać, by się nie potrącać. Gimnastyka trwa zaledwie 20 minut, nie ma rozgrzewki ani końcowych ćwiczeń rozluźniających, ćwiczenia są ogólne dla wszystkich bez względu na wiek, kondycję i stan zdrowia. Niektórzy ćwiczą boso!

Opieka lekarska

W razie potrzeby lekarz przepisze leki ale trzeba pamiętać, że apteka czynna jest tylko w dni robocze i znajduje się dwa kilometry od budynku sanatoryjnego. Jeśli się gorączkuje i  nie ma sił na taki spacer, trzeba prosić o przysługę innych kuracjuszy.

Jedzenie

Na parterze budynku znajduje się jadalnia podzielona na dwie strefy. W pierwszej części są stoliki dla zwyczajnych kuracjuszy a w drugiej dla gości komercyjnych. Goście komercyjni mają jedzenie lepsze jakościowo i ilościowo. Posiłki wydawane są w wyznaczonych godzinach. Podczas pierwszej wizyty lekarskiej ustalana jest dieta i z tym wskazaniem zgłaszać się trzeba do kelnerki, która przydziela stolik. Na jadalni jest ciasno, skandaliczne jest stłoczenie po pięciu konsumentów przy jednym przystawionym do ściany stoliku podczas gdy inne stoły w komercyjnej części są puste. Kelnerki są opryskliwe i roszczeniowe. Usiłują wymóc na jedzących własne, często absurdalne zarządzenia.

Jedzenie jest po prostu sanatoryjne, nie mam na nie innego określenia. Do śniadania podaje się zupę mleczną. Do picia jest czarna herbata ekspresowa, zalewa się ją wodą z dzbanka. Nie ma cytryny. Tak samo dostaje się herbatę do kolacji. Zupy obiadowe są smaczne, podawane w wazach bez ograniczeń. Drugie dania bywają ledwo ciepłe, serwowane na talerzach, z wydzieloną surówką. Jedzenie jakościowo jest kiepskie. Do śniadania i kolacji prawie zawsze dostaje się połówkę lub ćwiartkę pomidora. Innych warzyw nie było. Kilkakrotnie podano nam niewielką ilość bardzo smacznych sałatek jarzynowych. Z owoców tylko jabłka. Można się najeść do syta chlebem z marmoladą. Za makaron z serem na kolację kucharka powinna dostać naganę ponieważ było to zmarnowanie jedzenia. Równie obrzydliwe były gotowane udka kurczaka i wątróbka.

 Rozrywki

Sanatorium organizuje ciekawe spacery po okolicy z przewodnikiem.  Warto się też wybrać na dalsze wycieczki. Na terenie budynku działa kawiarnia z dyskoteką czynną codziennie. Oprócz tego organizowane są odpłatnie dancingi, wieczory biesiadne przy muzyce góralskiej i ogniska. W kawiarni sprzedawany jest alkohol i bardzo dobre domowe  ciasta. W świetlicy w ciągu dnia odbywają się kiermasze odzieży, biżuterii, kosmetyków i produktów lokalnych. Dwa razy w tygodniu otwarta jest sanatoryjna biblioteka.

Na koniec

„Biawena” reklamowana jest jako oaza ciszy i spokoju. Nie jest to prawdą. To Wysowa jest uroczą, zachwycającą miejscowością, gdzie widać niebo pełne gwiazd, gdzie jest czym oddychać podczas spacerów, gdzie można zapomnieć o codzienności i zasłuchać się w leśnej ciszy. Uciekałam z budynku kiedy tylko mogłam i gdyby mój pobyt wypadł na czas letni, pewnie byłabym zachwycona wszystkim. Ale w listopadzie zmrok zapada bardzo szybko i już po kolacji nie bardzo da się opuścić budynek. O tej porze roku jest zimno i ciemno, budynek sanatoryjny jest rzęsiście oświetlony ale chodniki prowadzące do niego już nie, można się łatwo pośliznąć. Codzienne dyskoteki i dancingi w „Biawenie” sprowadzają różnych gości, obcy nietrzeźwi ludzie kręcą się i w budynku, i wokół niego. W pokojach słychać muzykę i odgłosy zabawy, pijani kuracjusze nawołują się jeszcze długo po zakończonej dyskotece. Jest to więc miejsce dla ludzi spragnionych zabawy i rozrywki a nie szukających ciszy i spokoju.